Przedmiot (wykonany zwykle z plastiku) używany najczęściej do wieszania prania na sznurku.
Prawdopodobnie powstała w Stanach Zjednoczonych, pierwszy amerykański patent na klamerkę do bielizny pochodzi już z 1832 roku.
Niestety cztery lata później model autorstwa wynalazcy Samuela Pryora spłonął w pożarze, który zniszczył biuro amerykańskiego urzędu patentowego.
W każdym razie początek został zrobiony - zapewne stąd, w latach 1852-87 urząd patentowy w USA wydał aż 146 odrębnych patentów na spinacze do bielizny.
Pierwszy projekt przypominający nowoczesną klamerkę, został opatentowany w 1853 roku przez Davida M. Smitha, płodnego amerykańskiego wynalazcę ze stanu Vermont. Jego "sprężynowa klamra do wieszania ubrań na sznurku" to model zbudowany z dwóch dźwigni tak połączonych, że "kiedy ściskane są dwa dłuższe ramiona, rozwierają się dwa krótsze".
Jego projekt został ulepszony w 1887 roku, kiedy swój pomysł opatentował inny wynalazca z Vermont, Solon E. Moore. Dołożył on sprężynowy przegub, wykonany z pojedynczego kawałka drutu, który połączył dwa rowkowane kawałki drewna w centralnym punkcie klamerki. Konstrukcja Moore’a miała tę zaletę, że była mocna - bezpiecznie przytrzymywała bieliznę na sznurku - i łatwa w produkcji.
Powstało jeszcze wiele innych pomysłów mniej lub bardziej udanych - m.in. pokaźnych rozmiarów "ulepszona klamerka" Edmunda Krelwitza, wykonana z jednego paska blachy wygiętego w kształcie litery U.
Jednak praktycznie do dzisiaj stosowana jest konstrukcja, którą opracował Solon E. Moore.
Ciekawostka:
Podobnie jak np. spinacz, klamerka również doczekała się swojego pomnika. Gigantyczną klamerkę zobaczyć można w Parku Chaudfontaine na przedmieściach Liege w Belgii. Jej twórcą jest turecki artysta Mehmet Ali Uysal.