Urządzenie służące jednemu widzowi, do wyświetlania ruchomych obrazów - przodek kina.
Zostało opracowane przez francuskich prekursorów kina: Auguste'a i Louisa Lumiere'a w 1895 roku, a opatentowane w lutym 1896 roku. Panował wówczas ogólny trend, żeby nie wyświetlać filmów na dużym ekranie - stąd różne pomysły na urządzenia służące jednemu widzowi - np. kinetoskop Edisona.
Było to najbardziej popularne urządzenie do domowych filmów, sprzedawane w Wielkiej Brytanii przed 1912 rokiem.
Wyprodukowano około 12 różnych modeli przeglądarek i ponad 600 bębnów o różnej tematyce.
Kinora służyła trzem celom.
Po pierwsze, możliwe było kupowanie (lub wypożyczanie) popularnych bębnów z krótkimi prezentacjami na różne tematy. Po drugie, stało się możliwe zrobienie w profesjonalnym studiu fotograficznym swojego ruchomego portretu, który potem można było dowolną ilość razy odtworzyć. Po trzecie, amatorska kamera wykorzystująca papierowe lub celuloidowe negatywy, umożliwiała robienie własnych ruchomych zdjęć, które później (po przetworzeniu w firmie Kinora Limited) można było oglądać przy pomocy tej przeglądarki.
Zasada działania urządzenia była bardzo prosta.
Do zapisu obrazków używano monochromatycznych wydruków fotograficznych przymocowanych do mocnych, elastycznych kart, które z kolei były przymocowane do okrągłego rdzenia. Przy pomocy rączki obracano bębnem, dzięki czemu obrazy obracały się jeden po drugim na sztywnym kółku. Ruchome obrazy można było oglądać przez okular.
Rozwój klasycznego kina, oraz pożar fabryki w Londynie w roku 1914 spowodowały, że kinora praktycznie bez echa przeszła do historii kinematografii.
Zobacz jak to działało: