Aparat kinematograficzny, służący tylko jako projektor filmowy, będący rozwinięciem pleografu.
Nazwa urządzenia biopleograf, jest połączeniem trzech greckich słów: bíos - życie, pléon - więcej, oraz gráphō - piszę.
Jego twórcą był polski wynalazca: Kazimierz Prószyński, który kilka lat wcześniej, w roku 1894, skonstruował pleograf.
W przeciwieństwie do pleografu, bipleograf służył jedynie do odtwarzania nagranego wcześniej kamerą materiału filmowego, ale dzięki nowatorskiej konstrukcji, prawie całkowicie udało się zredukować migotanie światła i drganie obrazu przy odtwarzaniu filmu.
Dzięki temu widzowie mogli uniknąć dolegliwości zdrowotnych, przypominających objawy choroby lokomocyjnej, co z kolei pozwoliło na prezentowanie filmów znacznie dłuższych jak do tej pory.
Ten udoskonalony pleograf, Prószyński zademonstrował w roku 1898 dla zarządu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie, oraz redakcji miesięcznika popularnonaukowego "Wszechświat".
Kolejne poprawki w konstrukcji - podwójna taśma filmowa, podwojona konstrukcja projektora z dwoma obiektywami, oraz dwa napędy taśmy, które emitowały zdublowany materiał filmowy puszczony równolegle z lekkim opóźnieniem sprawiły, że projektor zapewnił większy komfort widzom niż aparat Edisona. Był od niego cichszy i pozwalał zmieniać obrazy z szybkością przeszło dwa razy większą, niż kinetoskop.
Całkowite usunięcie drgań obrazu i migotania światła udało się osiągnąć Prószyńskiemu dzięki swojemu następnemu wynalazkowi - obturatorowi. 