Polski lekarz oftalmolog (1859 - 1930).
Po powstaniu styczniowym został zesłany wraz z rodziną do Tuły w Rosji. Na zesłaniu ukończył gimnazjum, a następnie medycynę w Moskwie.
Po studiach, zainteresowany okulistyką wyjeżdża za granicę dla pogłębienia swojej wiedzy.
Poznając metody leczenia wzroku przebywa w Krakowie, Wiedniu i Paryżu, po czym wraca do Rosji w roku 1887.
Nieco później zakłada klinikę okulistyczną, która zyskuje duży rozgłos, a sam Noiszewski dzięki licznym publikacjom staje się znany w całej Rosji.
W roku 1889 opracował zasady działania elektroftalmu (tzw. sztucznego oka), czyli aparatu dla niewidomych, który przetwarzał bodźce optyczne na czuciowe. Zasada działania urządzenia opierała się na występowaniu zmienności przewodnictwa selenu i wykorzystaniu tej cechy w przetwarzaniu bodźców świetlnych na dotykowe i dźwiękowe.
W roku 1900 uzyskał doktorat z medycyny.
Jego praca: "O jaskrze prostej i jej zależności od różnicy ciśnienia między gałką a czaszką", otwarła mu drzwi Wojskowej Akademii Medycznej w Sankt Petersburgu, gdzie wykładał studentom fizjologię i patologię wzroku.
Po uzyskaniu niepodległości wraca do kraju - początkowo do Wilna, dwa lata później przenosi się do Warszawy. Tam zakłada i zostaje prezesem Towarzystwa Okulistów Polskich. W roku 1923 zakłada czasopismo "Klinika Oczna" i zostaje jego redaktorem naczelnym.