Grecki mechanik, matematyk i wynalazca.
Żył około I wieku n.e., nazywał siebie uczniem Ktesibiosa, był nauczycielem w Aleksandrii, w Egipcie, gdzie założył szkołę techniczną.
Najważniejszym jego dziełem jest:
Metrica składająca się z trzech ksiąg (o geometrii) - książka, która uważana była za zaginioną aż do roku 1896. W księdze tej, podał iteracyjny sposób obliczania pierwiastków kwadratowych i sześciennych, oraz pozostawił wiele wzorów na obliczanie pól różnych figur geometrycznych - najbardziej znany jest ze wzoru na obliczanie powierzchni trójkąta (jednego z wielu innych jego osiągnięć dokonanych w geometrii) noszącego dziś jego imię.
Inne jego dzieła to:
Mechanika i Pneumatyka (o mechanice),
Dioptra (o pomiarach geodezyjnych) oraz:
Catoptrica (o świetle).
Kilka z napisanych przez niego dzieł znanych jest do dzisiaj, dzięki tłumaczeniom na łacinę albo na arabski.
Opisał m.in. dźwignię, klin, kołowrót, gwint, przekładnię zębatą, oraz wiele mechanizmów napędzanych sprężonym lub nagrzanym powietrzem (m.in. organy wodne).
Podał sposoby sposoby obliczania pola wielokątów, okręgów i elips; a także powierzchni kul, stożków i walców, oraz wycinków kuli; a ponadto objętość różnych ciał i podział niektórych pól i objętości na części w określonych stosunkach.
Znany jest jako wynalazca pierwszej maszyny parowej - aeolipili (piłka Eola), którą można uznać za prototyp współczesnego silnika odrzutowego. Była to wydrążona kula wyposażona w dwie, wygięte w różne strony rurki połączone z jej wnętrzem. Kiedy gorąca para dostawała się do kuli i uciekała przez wygięte rurki, siła odrzutu powodowała obrót kuli wokół własnej osi.
Heron opisał teodolit (przyrząd do pomiaru powierzchni lądu).
Podobno był również twórcą sikawki strażackiej opartej na działaniu pompy Ktesibiosa. Składała się ona z dwóch cylindrów, w których naprzemiennie poruszały się w górę i w dół tłoki zamocowane na wspólnej, obracającej się na czopie belce. Miała ona na obu końcach poprzeczne uchwyty, które na zmianę naciskali trzymający ja ludzie. Tego rodzaju sikawki strażackie stosowano aż do XIX wieku.
Był również autorem pierwszych automatów. Wymyślił i skonstruował automat do wydawania napojów, z którego po wrzuceniu monety dostawało się określoną porcję wody. W zależności od ciężaru monety, otwarty zawór umożliwiał wypłynięcie odmierzonej porcji wody.
On również zbudował urządzenie automatycznie otwierające drzwi świątyni (nazywał je maszyną nr 37).
Żeby wierni mogli wejść do świątyni, kapłan musiał najpierw rozpalić na specjalnym ołtarzu ogień. System rur, naczyń i ciężarków powodował, że nagrzane powietrze wypychało wodę ze specjalnego zbiornika. kiedy ogień na ołtarzu wygasał, powietrze ochładzało się i z powrotem zasysało wodę - skrzydła automatycznych drzwi się zamykały.
Opisał również syfon, fontannę Herona, organy wodne oraz urządzenia mechaniczne zaprojektowane tak, że mogły być poruszane gazem, wodą, parą lub ciśnieniem atmosferycznym, między innymi posągi składające ofiary i maszyny do wróżenia, które za odpowiednią opłatą przepowiadały przyszłość, lub udzielały rad.
Jego dziełem jest też przyrząd do mierzenia odległości - hodometr. Działał podobno na takiej samej zasadzie jak współczesne liczniki zainstalowane w taksówkach. Nie był rzecz jasna tak precyzyjny, umożliwiał jednak dość dokładnie określenie przebytej drogi.
Odrębną dziedziną był dla niego teatr. Budował ruchome scenografie, ale największym z dzieł był teatr automatyczny, który bez udziału aktorów sam "odgrywał" całe przedstawienie. Można sobie tylko wyobrazić, ile i jak bardzo skomplikowanych mechanizmów musiał użyć, żeby pokazać przedstawienie trwające około 20 minut. Całości dopełniały efekty dźwiękowe (grzmoty, szum wiatru) uzyskiwane również dzięki jego konstrukcjom.