Maszyna rolnicza, służąca do wysiewu materiału siewnego, np. zbóż, traw czy kukurydzy.
Początkowo ludzie siali zboża, kukurydzę, buraki, słonecznik czy rzepak jedynie ręcznie. Około 3,5 tysiąca lat p.n.e., w Mezopotamii powstały prymitywne urządzenia służące do siania.
Były to skrzynie z wąską rurką, które przenoszono nad bruzdami wyżłobionymi radłem.
Trudno w to uwierzyć, ale wysokowydajny siewnik wielorzędowy powstał w Chinach już w II wieku p.n.e., znany był od czasów dynastii Han. Wyparł z użycia dotychczas stosowane sposoby siewu i zwiększył wydajność plonów. Umożliwiał równe, szeregowe rozmieszczanie ziaren, oraz sianie ich na różnej głębokości.
W Europie, na postawie chińskich przekazów, zaczęto budować prymitywne siewniki około roku 1566.
W roku 1708, brytyjski agronom Jethro Tull skonstruował swój siewnik wykorzystując m.in. mechanizm organów kościelnych. Urządzenie pozwalało na zagłębianie nasion w ziemi na zadanej głębokości i sianie ich w rzędach. Przy budowie korzystał z wzorców francuskich i włoskich.
Ziarno było przechowywane w drewnianych pojemnikach i dostarczane przez spłaszczone na końcu rury, przy pomocy mechanizmu sprężynowego do wydrążonych w ziemi rowków. Za podajnikami umieszczone były specjalne kołki, których zadaniem było zagarnięcie ziemi na zasiane ziarna.
Dopiero w połowie XIX wieku, europejskie siewniki stały się wydajne i ekonomiczne.
W Polsce siewniki zaczęto produkować w XIX wieku dla folwarków.
Po II wojnie światowej produkowano je w Kutnie. Były to siewniki najpierw konne, a dopiero w latach 60-tych ciągnikowe. Głównymi odbiorcami tych maszyn były PGR-y i SKR-y.
W latach 70-tych XX wieku, pojawiły się w Polsce precyzyjne siewniki do buraków i kukurydzy.