Urządzenie wykrywające i określające położenie jakiegoś obiektu w przestrzeni.
Dzieje się to na podstawie rejestrowania odbitych od obiektu fal radiowych; nazwa jest skrótem angielskich słów Radio Angle Detection And Range.
Zjawisko odbijania się fal radiowych, zwłaszcza od obiektów metalowych, znane było już w końcu XIX wieku. W 1922 roku Amerykanie A. H. Taylor i Leo C. Young stwierdzili zakłócenie łączności radiowej na falach o długości 5 metrów między nadajnikiem i odbiornikiem, które ustawione były na przeciwnych brzegach rzeki, gdy przepływał nią statek.
To podsunęło im pomysł wykorzystania fal radiowych do wykrywania poruszających się w terenie przedmiotów.
Jednak pierwszy zrealizował ten pomysł szkocki fizyk Robert A. Watson - Watt. W 1935 roku zademonstrował on Brytyjskiemu Komitetowi Obrony Powietrznej aparat, za pomocą którego wykrył z odległości 50 kilometrów nadlatujący samolot.
W tym samym roku przystąpiono w Wielkiej Brytanii do budowy nadbrzeżnej sieci eksperymentalnych radarów, składającej się z 5 stacji pracujących na falach o długości 25 metrów. Sieć ta pozwalała wykrywać nadlatujące samoloty z odległości 90 kilometrów.
W 1937 roku zbudowano w Anglii radar znacznie doskonalszy, pracujący na falach 1,5 metra, przy czym urządzenie miało takie wymiary, że mogło być umieszczane na samolotach.
W przededniu II wojny światowej, Wielka Brytania miała już sprawną sieć stacji radarowych, pracujących na falach o długości 12 metrów, służących do zdalnego ostrzegania, i sieć stacji pracujących na falach o długości 1,5 metra. służących do wykrywania nisko lecących samolotów.
To ta właśnie, zbudowana w całkowitej tajemnicy, osłona radarowa zdecydowała w dużej mierze o porażce Niemców w powietrznej bitwie o Anglię w sierpniu i wrześniu 1940 roku.
Po wojnie radar znalazł również liczne zastosowania pokojowe.