Urządzenie do magnetycznego rejestrowania i odtwarzania obrazu.
Zapis odbywa się z użyciem taśmy magnetycznej, magnetowid działa na tej samej zasadzie co magnetofon.
Ze względu na to, że prądy elektryczne odpowiadające sygnałom telewizyjnym mają znacznie szerszy zakres częstotliwości niż prądy sygnałów akustycznych, zapis ich odbywa się w odmienny sposób niż w magnetofonie.
Taśma nie przesuwa się pod nieruchomą głowicą zapisującą, lecz pod zespołem głowic umieszczonych na szybko wirującym bębnie.
Zapis dokonywany jest prostopadle lub ukośnie do kierunku przesuwu taśmy, dzięki czemu uzyskuje się znacznie większą gęstość zapisu. W dodatku taśma magnetowidowa jest szersza od magnetofonowej.
Pierwszy magnetowid został zbudowany w 1956 roku przez amerykańską firmę Ampex i był ogromny - miał rozmiary pianina. Film nagrywano na taśmę o szerokości 5 centymetrów, wynalezioną przez Aleksandra M. Pontiatoff, inżyniera rosyjskiego pochodzenia pracującego w USA.
Pierwszym programem, zarejestrowanym do późniejszego odtwarzania, były wiadomości telewizyjne.
Od 1965 roku, poza magnetowidami używanymi przy opracowywaniu programów telewizyjnych, pojawiły się także magnetowidy na użytek domowy. Seryjna produkcję magnetowidów domowych wraz z dostosowanymi do nich taśmami nawijanymi na szpulę, pierwsza uruchomiła firma holenderska Philips w 1970 roku.
W roku 1975 pojawił się magnetowid Sony ze swoją kasetą Betamax. Po raz pierwszy widz mógł nagrać program na kasecie i odtworzyć w dowolnej chwili.
Ogromna kaseta i gabaryty urządzenia nie odstraszały klientów. Jednak po roku wkroczyła japońska firma JVC z mniejszą i bardziej poręczną kasetą VHS.
Po dwóch latach wygrała tańsza technologia JVC, a Sony zostało zepchnięte do zastosowań profesjonalnych - Betamax przemianowano na Betacam i stale udoskonalano. Wprowadzono nawet cyfrowy zapis, co znacznie poprawiło jakość nagrania.
Postęp technologiczny sprawił, że za sprawą płyt DVD, VHS właściwie całkowicie zniknęło z naszych domów.
Tak działał magnetowid Unitra: