Element metalowy, stosowany jako zapora dla zwierząt i pojazdów z kołami na oponach.
Od ponad dwóch tysięcy lat występuje w niezmienionej formie - w postaci czterech kolców lub gwoździ zestawionych gwiaździście w taki sposób, aby jeden zawsze był skierowany pionowo w górę.
Kolczatka służyła do spowolnienia postępu wojsk, zwłaszcza koni, rydwanów i słoni bojowych, i była szczególnie skuteczna przeciwko miękkim łapom wielbłądów.
Bardzo możliwe, że wzorem dla tej broni były nasiona buzdyganka (Tribulus terrestris L.) lub chabra kolącego (Centaurea calcitrapa) - łacińskie calcitrapa znaczy "pułapka na stopy".
Przez starożytnych Rzymian kolczatka była nazywana tribulus, lub czasami murex ferreus (postrzępione żelazo).
Z pewnością kolczatek użyto w przegranej przez Rzymian bitwie pod Carrhae w 53 roku p.n.e.
Japońska wersja kolczatki nosi nazwę makibishi (zrobione z wysuszonych strąków nasiennych kaltropów wodnych, lub kasztanów wodnych) i podobnie jak jej rzymski odpowiednik, była używana w feudalnej Japonii do spowalniania prześladowców, oraz do obrony fortyfikacji samurajów.
W dzisiejszych czasach kolczatki są używane do unieruchomienia pojazdów kołowych z oponami pneumatycznymi.