Włókno otrzymywane sztucznie z celulozy drzewnej, imitujące jedwab naturalny.
Najstarszym był jedwab otrzymany już w roku 1884 przez chemika i przemysłowca francuskiego H. Chardonneta (tzw. jedwab nitrocelulozowy), który jako pierwszy na świecie założył fabrykę jedwabiu sztucznego w 1891 roku.
Równocześnie opracowywano inne metody produkcyjne.
W roku 1890 chemik francuski L. Despaissis wynalazł metodę miedziową, natomiast w roku 1894 chemicy angielscy Charles Frederick Cross i Edward John Bevan opracowali i opatentowali metodę wiskozową - estryfikując celulozę bezwodnikiem octowym, otrzymali acetylocelulozę.
Następnie rozpuścili ją w mieszaninie acetonu (85%) i alkoholu etylowego (15%), i tak powstały roztwór przeciskali przez dysze przędzalnicze do komory z ciepłym powietrzem. Tam rozpuszczalnik wyparowywał i powstawała nitka jedwabiu octanowego.
Tak powstałe włókno jest bardzo cienkie, delikatne, giętkie, miękkie oraz elastyczne.
Przędza z jedwabiu sztucznego nadaje się do wytwarzania najdelikatniejszych i najwykwintniejszych tkanin, które tylko z trudem można odróżnić od tkanin z jedwabiu naturalnego.