Prymitywne narzędzie myśliwskie, pierwotnie używane przez Chińczyków, Eskimosów (Inuitów) i Indian Ameryki Południowej.
Inna nazwa, to boleadora.
Była to broń myśliwska miotana, złożona z dwóch lub więcej kul (metalowych, kamiennych, drewnianych czy skórzanych wypełnionych obciążeniem), połączonych cięgnem (rzemieniem, sznurem), i służyła do ogłuszania, pętania lub duszenia w wyniku owinięcia cięgnem.
Bolas znano w czasach prekolumbijskich, czyli w czasach przed przybyciem Europejczyków do Ameryki, zanim jeszcze Krzysztof Kolumb odkrył ten kontynent w 1492 roku.
Zwykle używano jej do splątywania nóg zwierzęcia - najpierw wprawiano kule w ruch wirowy (podobnie jak procę), a następnie rzucano je równolegle do ziemi, aby splątać nogi ofiary.
Gauchos z Argentyny i Urugwaju używali bolas do łapania bydła.
Bola rzucona z wystarczającą siłą, mogła również spowodować obrażenia (np. złamanie kości).