Pierwiastek chemiczny, metal, z łac. bisemutum, bismuthum, lub bismutum - symbol Bi.
Był jednym z pierwszych dziesięciu metali, które ludzie odkryli.
Niektóre źródła twierdzą, że został odkryty na początku XV wieku przez nieznanego alchemika. Uważa się, że pierwsze związki bizmutu powstały na Bliskim Wschodzie lub w Chinach.
Przez długi czas mylono bizmut z antymonem, ołowiem i cyną.
Podobno już Inkowie łączyli ten metal z miedzią i cyną, aby wyrabiać noże, a w starożytnym Egipcie często używano go do celów kosmetycznych.
Paracelsus uważał, że jest to odmiana antymonu.
Z kolei niemiecki górnik, metalurg i mineralog - Georgius Agricola dokładnie opisał pierwiastek i w dodatku podał szczegółowe warunki procesu wydzielania bizmutu z rudy.Podobieństwo do ołowiu sprawiało, że próbowano uzyskać z niego srebro.
Czysty bizmut jest kruchym metalem o srebrnym połysku, z różowymi refleksami. Nazwa pochodzi od przekształconego niemieckiego słowa Wismut pochodzącego od określenia weisse Masse, "biała masa".
Jest nietypowym pierwiastkiem, bo pomimo faktu, że jest metalem ciężkim, to jego sole i tlenki nie są toksyczne, a nawet wykazują właściwości antybakteryjne, dlatego znalazł zastosowanie w medycynie.
Jako jedna z nielicznych substancji wykazuje inwersję rozszerzalności cieplnej - przy obniżaniu temperatury jego gęstość maleje. Podobną cechę posiada woda, która w postaci lodu jest lżejsza od wody ciekłej.
W 1753 roku, francuski chemik o nazwisku Claude Geoffroy ostatecznie wyróżnił bizmut jako osobny pierwiastek.
Ciekawostka:
Bizmut nie posiada trwałych izotopów, ale okres połowicznego rozpadu najtrwalszego izotopu przekracza podobno szacowany czas istnienia wszechświata o miliard razy.