Polski konstruktor oraz inżynier (1865 - 1922).
Europejski pionier elektrowni wodnych.
Dzieciństwo spędził w rodzinnej wsi Brewiki. Wobec braku polskich szkół w rusyfikowanym kraju, ukończył gimnazjum niemieckie w Lipawie na Łotwie.
Następnie zaczął studiować w Petersburgu na Wydziale Matematyczno-Fizycznym, ale z powodu gruźlicy przerwał studia. Wyjechał do Szwajcarii, gdzie w latach 1887-1891 kontynuował naukę na Politechnice w Zurychu. W tym czasie pomagał Polakom, ściganym przez carat, był też związany z emigracyjną partią Proletariat, co w efekcie uniemożliwiło mu powrót do kraju, ponieważ władze rosyjskie wydały nakaz jego aresztowania.
W roku 1895 przyjął obywatelstwo szwajcarskie, a po ukończeniu studiów pierwszą posadę otrzymał w biurze budowy kolei żelaznej w St. Gallen. Później pracował przy regulacji Renu, oraz elektryfikacji Szwajcarii.
Kierował budową wielu hydroelektrowni w Europie Zachodniej m.in. w Monthey, Mühleberg i Andelsbuch. Pracując w budownictwie hydroenergetycznym uzyskał międzynarodowy rozgłos.
Objął katedrę na Politechnice w Zurychu. Jego prace naukowe oraz realizacje spowodowały, że został uznany za jednego z najwybitniejszych europejskich twórców elektrowni wodnych i świetnego znawcę zagadnień geologicznych.
W czasie pobytu w Galicji w roku 1911, zainicjował wykorzystanie wód Dunajca do rozwoju elektryfikacji tego regionu.
W czasie pierwszej wojny światowej podjął działalność w pracach Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce (tzw. Komitet Vevey), i stopniowo zbliżył się do koncepcji realizowanych przez Józefa Piłsudskiego.
We wrześniu 1919 roku, na zaproszenie polskiego rządu przybył do kraju, gdzie aktywnie zaangażował się w odbudowę państwa polskiego - współpracował m.in. przy regulacji Wisły na odcinku od Warszawy do Modlina.
W czerwcu 1920 roku otrzymał nominację na ministra robót publicznych. Został prezesem Akademii Nauk Technicznych i przewodniczącym Państwowej Rady Odbudowy. Jako minister robót publicznych nadzorował prace nad budową hydroelektrowni w Porąbce na Sole.
W roku 1922 był ministrem spraw zagranicznych.
Po wyborze na pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej został zaprzysiężony 11 grudnia 1922 roku.
Pięć dni później, 16 grudnia na otwarciu wystawy dzieł sztuki w galerii Zachęta, w czasie rozmowy z posłem angielskim o godzinie dwunastej zginął w zamachu, zastrzelony przez powiązanego z endecją fanatyka - malarza Eligiusza Niewiadomskiego.