Berliner Emil

Elektrotechnik amerykański (1851 - 1929).

Emil BerlinerW roku 1877 roku wynalazł i opatentował mikrofon węglowy, po czym odsprzedał patent za 50 tysięcy dolarów firmie Bell Telephone Company.

W roku 1887 wynalazł gramofon (od gr. gramma - litera i phone - głos), czyli po polsku "zapisywacz głosu" - urządzenie do nagrywania i odtwarzania dźwięku (na ilustracji poniżej).

Walec wynalezionego wcześniej przez Edisona fonografu, zastąpił okrągłymi płytami cynkowymi (również szklanymi) pokrytymi woskiem (potem szelakiem). W tym samym roku, we wrześniu złożył wniosek patentowy na swój gramofon.

gramofon Berlinera

Aparat ten posługiwał się drgającym na membranie rylcem, rzeźbił jednak fale dźwiękowe nie na obracającym się walcu, tylko na kręcącej się płycie i nie w głąb, tylko poziomo. 

Po odpowiednim utrwaleniu - taka płyta mogła posłużyć jako matryca do (masowej już tym razem) produkcji płyt gramofonowych.

Robiło się je z początku z twardej gumy, potem z ebonitu, a wreszcie (aż do naszych czasów) z polichlorku winylu (PCV).

W 1894 roku założył pierwszą na świecie firmę fonograficzną o nazwie The Berliner Gramophone Company.

W 1909 roku pojawiły się pierwsze płyty nagrywane obustronnie. Produkowano je z żywic syntetycznych lub szelaku. W 1924 roku do nagrywania dźwięku na płytach po raz pierwszy zastosowano mikrofony.

Płyta gramofonowa, to cienki krążek z tworzywa sztucznego z obustronnym zapisem przetworzonego na sygnał elektryczny dźwięku: zapisywanie dźwięku odbywa się sposobem elektromechanicznym, odtwarzanie - za pomocą gramofonu.
Najczęściej stosowane płyty mają rozmiary 300, 250 i 175 mm.

Rozróżnia się dwa rodzaje płyt: "single" - odtwarzane z prędkością 45 obr/min, oraz "long play" - odtwarzane z prędkością 33 i 1/3 obr/min.
Dawniej, gdy płyty wykonywano z ebonitu, odtwarzano je z prędkością 78 obr/min. Zaprzestano jednak produkcji tych ostatnich z uwagi na ich ciężar, oraz małą trwałość - bardzo łatwo się tłukły.