Nakładki z tworzywa sztucznego imitujące i przedłużające naturalne paznokcie.
Moda na sztuczne paznokcie pojawiła się wraz z początkami kina niemego.
Jako, że gestykulacja była jedyną formą przekazu, aktorki występujące w takich filmach, dla wzmocnienia siły wyrazu (podobnie, jak to czyniły w tańcu w zamierzchłych czasach hinduskie tancerki świątynne nakładające na opuszki paliczków palców specjalne nakładki), miały w swoich garderobach zrobiony na miarę (a co za tym idzie drogi) komplet sztucznych paznokci z porcelany.
Dopiero w latach 40-tych XX wieku stylizacja paznokci stała się osiągalna dla wszystkich warstw społecznych. Stało się to za sprawą pewnego amerykańskiego dentysty Maxwella Lappe, który wykorzystał dostępną w swoim gabinecie żywicę akrylową i zrobił z niej twarde nakładki - miało to oduczyć jego żonę obgryzania paznokci.
Nie wiadomo, czy metoda okazała się skuteczna, wiadomo natomiast, że pomysł chwycił.
Kobiety chciały mieć długie, piękne paznokcie i nie powstrzymywało ich nawet to, że płyny używane do utwardzania akrylu okropnie śmierdziały.
W roku 1937, metoda stosowania tipsów do naprawy i przedłużania paznokci została opatentowana.
Obecnie paznokcie można przedłużać metodą żelową lub akrylową, oraz za pomocą przytwierdzania do paznokcia płytki z tworzywa sztucznego przy pomocy trwałego kleju (np. cyjanoakrylowego), a ich różnorodny wygląd ograniczać może chyba jedynie fantazja.