Optyczny przyrząd nawigacyjny, stosowany nadal w żeglarstwie i astronomii.
Inaczej - sekstant, czyli kątomierz lusterkowy.
Wynalazcą sekstantu w 1731 roku, był astronom angielski John Hadley. Jego wynalazek służy do pomiarów wysokości (kąta wzniesienia) ciał niebieskich nad horyzontem, w celu określenia astronomicznej linii pozycyjnej, a także do pomiarów kątów poziomych i pionowych, służących do wykreślania linii pozycyjnych.
Sekstant składa się z metalowej ramy w kształcie wycinka koła (około 1/6 - stąd nazwa od łacińskiego słowa sexta, co znaczy szóstą część), którego łuk (tzw. limbus) ma naniesioną podziałkę w stopniach.
Podziałka umożliwia - za pomocą wskaźnika umieszczonego w dolnej części ruchomego ramienia, tzw. alidady, oraz śruby mikrometrycznej - określenie dokładnego położenia tego ramienia, dwóch zwierciadeł, ruchomego i nieruchomego (to ostatnie jest podzielone na połowy: przezroczystą i odbijającą), lunetki i szkieł przyćmiewających.
Pomiar za pomocą sekstantu polega na wycelowaniu lunetki na horyzont i obracaniu ruchomym ramieniem aż do momentu, kiedy obraz obserwowanego ciała, odbity w dwu zwierciadłach (ruchomym i nieruchomym podzielonym na połowy: przezroczystą i odbijającą), pokryje się z horyzontem widzianym przez przezroczystą część zwierciadła.
Kąt odczytuje się na skali wygrawerowanej na limbusie, przy pomocy noniusza.
Urządzenie to, jako jedno z nielicznych, pozostało w prawie niezmienionym kształcie od momentu wynalezienia, aż do dnia dzisiejszego.