Urządzenie, który ma łagodzić wszelkie wyboje, z którymi musi zmierzyć się pojazd na drodze.
Jest to swego rodzaju sprężyna, która składa się z kilku grubych płaskowników (zwanych piórami), połączonych w całość przez śruby ustalające oraz opaski, które zapobiegają przesuwaniu się blach względem siebie. Pióra wykonane są najczęściej ze stali sprężynowej, i poddane obróbce cieplnej dla nadania odpowiednich właściwości, dzięki czemu po odkształceniu resory wracają do swojej początkowej pozycji.
Resory mogą być umieszczone poprzecznie do osi pojazdu (wówczas pełnią funkcję stabilizatora), jednak najczęściej są zamontowane wzdłużnie.
Jako pierwszy, na pomysł zastosowania sprężystych płaskowników wpadł Leonardo da Vinci, proponując około roku 1485 kuszę gigant, montowaną na machinach oblężniczych.
Nieco ponad wiek później, rysunek płaskowników (już jako resor piórowy) pojawił się w roku 1616 na kartach książki o maszynach, autorstwa włoskiego wynalazcy Fausto Veranzio. Tym razem resor miał znaleźć zastosowanie w konnej karecie.
Po raz pierwszy taki resor (ang. leaf spring) został zastosowany w wozie konnym w roku 1804.
Wynalazek szybko się spopularyzował, dzięki czemu nastąpiło gwałtowne zwiększenie popularności podróży pasażerskich, ponieważ podróżni nie chorowali już tak często na chorobę lokomocyjną. Zaczęto budować więcej powozów, powozy wymagały koni, a konie potrzebowały pożywienia, co doprowadziło do wzrostu produkcji rolnej...
Większa liczba pasażerów przyczyniła się też do boomu hotelarskiego.
Dzisiaj to niezbyt nowoczesne rozwiązanie zostało wyparte, i w samochodach jest zastępowane przez bardziej skuteczne w działaniu sprężyny śrubowe.