Najczęściej używane rzymskie narzędzie geodezyjne (inna nazwa: gruma).
Ten prosty w wykonaniu i łatwy do przenoszenia krzyż mierniczy (jak się go czasami nazywa), prawdopodobnie pochodził z Mezopotamii lub Grecji i był używany jeszcze przed IV wiekiem p.n.e.
Następnie został sprowadzony do Rzymu przez Etrusków i nazwany Cranema lub Ferramentum i służył do wytyczania linii, oraz kątów prostych.
Składał się z pionowego wspornika z metalową końcówką ułatwiającą wbicie go w ziemię, oraz poziomych poprzeczek osadzonych pod kątem prostym na tym wsporniku. Każda z poprzeczek była wyposażona w pion (ciężarek) wiszący pionowo na każdym końcu.
Użycie przyrządu było bardzo proste. Kiedy już umocowano gromę (zwykle na wysokim punkcie lub wzniesieniu w ziemi), geodeta obracał ją tak, aby jedno z ramion wskazywało kierunek, w którym miała podążać droga lub konstrukcja, po czym wysyłał asystenta około 100 metrów dalej.
Asystent ustawiał tyczkę w ten sposób, aż w końcu geodeta widział, że tyczka tworzy jedną linię z trzema punktami, które wskazywały ramiona i wspornik gromy.
Proces powtarzano, aż asystentowi skończyły się tyczki - tak powstawała prosta linia tyczek wyznaczających przebieg drogi.
Niby proste urządzenie, a znalazło szereg zastosowań. Przy jego pomocy rzymscy geodeci (gromatici lub agrimesores) wyznaczali drogi, ulice, oraz budynki w miastach. W wojsku wytyczano obozy, fortyfikacje, użyto go również do wyznaczenia Muru Hadriana.
Wykorzystywano go również przy wytyczaniu akweduktów, oraz do przydziału gruntów rolnych.