Aparat do rejestrowania czynnościowych prądów mózgu - zmian jego aktywności.
Elektro + z greckiego enképhalos mózg + gráphein pisać.
Urządzenie rejestruje (za pomocą dwóch elektrod przyłożonych do czaszki lub mózgu, połączonych z urządzeniem wzmacniającym i zapisującym częstotliwość fal) sygnały z mózgu w postaci drgań elektrycznych, które informują o rozmieszczeniu źródeł fal elektromagnetycznych wewnątrz mózgu.
Interpretacja różnic między wykresami aktywności mózgu normalnego z patologicznym, pozwala wykorzystać je do celów diagnostycznych.
Metoda elektroencefalografii (EEG) rozwinęła się w latach powojennych dzięki rozwojowi techniki elektronowej.
Pierwsze spostrzeżenia o elektrycznej aktywności mózgu królików i małp pochodzą z roku 1875 od angielskiego fizjologa R. Catona. Przykładając elektrody do obnażonej powierzchni mózgu po trepanacji czaszki, udało mu się za pomocą czułego galwanometru zarejestrować występowanie zmiennych potencjałów elektrycznych.
Na przełomie XIX i XX wieku liczni badacze, również Polacy (A. Beck i N. Cybulski) prowadzili podobne badania, ograniczone jednak z powodu niedoskonałości aparatury.
Historię współczesnej EEG w nowoczesnym rozumieniu, zapoczątkował swoimi pracami niemiecki psychiatra Hans Berger. Badania rozpoczął jeszcze w 1902 roku, ale dopiero w 1924 roku zarejestrował precyzyjnie elektryczną aktywność mózgu człowieka po trepanacji, jak i w przypadkach czaszki nie uszkodzonej.
Prawdziwy rozwój elektroencefalografii rozpoczął się po II wojnie światowej.
