Zanim pojawił się faks, próbowano różnych sposobów na przesyłanie obrazów na odległość.
Pierwsze doświadczenia z tej dziedziny przeprowadzał na początku XIX wieku Humphry Davy, któremu udało się odtwarzać proste znaki na płytce pokrytej jodkiem srebra, który ulegał rozkładowi pod wpływem prądu.
W połowie XIX wieku powstał pantelegraf, którego autorem był G. Caselli.
Na początku wieku XX, na rynek weszło do użytku urządzenie do przesyłania fotografii na odległość, konstrukcji Francuza Edouarda Belin, tzw. belinograf.
Było to urządzenie dzięki któremu fotografia po raz pierwszy została przesłana drogą radiową przez Ocean Atlantycki. Było to równocześnie pierwsze urządzenie fototelegraficzne wprowadzone do użytku prasowego. W roku 1928 aparat tego typu został zainstalowany na stałe w redakcji dziennika "The Scotsman", co od tej pory umożliwiło publikowanie aktualnych zdjęć.
Obsługa belinografu nie należała do skomplikowanych - należało jedynie umocować fotografię na specjalnym wałku i kręcić korbką. Podczas obrotów wałka, zdjęcie było skanowane przez wiązkę światła przesuwającą się wzdłuż zdjęcia, a urządzenie przekształcało jasne i ciemne punkty na impulsy elektryczne.
Impulsy przesłano drutami telegraficznymi do odbiornika, który drukował obraz.
Łatwość obsługi i skuteczność działania sprawiły, że w 1934 roku kolejna agencja prasowa ("Associated Press") zainstalowała takie urządzenia w swoich biurach.
W następnych latach powstała w Europie międzynarodowa sieć obsługi fototelegraficznej, która łączyła ważniejsze ośrodki prasowe.
Dalszym postępem w rozwoju fototelegrafii było zastosowanie komórki fotoelektrycznej do analizy obrazu (telewizja), co umożliwiało przekazywanie za pomocą impulsów elektrycznych półtonów, a zatem przekazywanie fotografii.