Pojemnik aerozolowy w którym jest: rozpylana ciecz oraz dodatkowy płyn lub gaz pod ciśnieniem.
Po naciśnięciu przycisku, zawór otwiera się, i ta dodatkowa ciecz lub gaz (propelant) wypycha ciecz na zewnątrz, w postaci drobno rozpylonej strugi.
Pierwszym, któremu przyszedł do głowy ten pomysł, był norweski naukowiec - Erik Rotheim. Miało to miejsce w roku 1926.
W prace nad stworzeniem aerozolu zaangażowani byli jednak również inni wynalazcy. Jednym z nich był Amerykanin, Julius S. Khan, który wpadł na pomysł zastosowania jako pojemnika dezodorantu metalowej puszki jednorazowego użytku.
Drugi, również Amerykanin - Lyle David Goodhue, wypuścił na rynek gotowy produkt.
Pierwsze aerozole pojawiły się w sprzedaży w 1941 roku. Znalazły zastosowanie w całej gamie towarów konsumpcyjnych - farbach, rozpuszczalnikach, dezodorantach, perfumach, a nawet w bitej śmietanie.
Aerozole wykorzystano również w medycynie - w lekarstwach przeznaczonych do leczenia niektórych chorób płuc.
Stosowanie aerozoli niesie jednak ze sobą pewne zagrożenia. Udowodniono, że używane często jako pędniki w aerozolach freony, przyczyniają się w znacznym stopniu do niszczenia powłoki ozonowej wokół Ziemi.
W niektórych krajach stosowanie tych substancji jest całkowicie zakazane. Wykorzystuje się w tym celu inne związki. Najpopularniejszym pędnikiem aerozolowym jest dzisiaj dwutlenek węgla, który może zostać wytworzony wewnątrz pojemnika. Używa się również gazów, takich jak propan, czy izobutan.