Włoski chemik (1812 - 1888).
Pracując pod kierunkiem Théophile'a-Jules Pelouze'a na Uniwersytecie w Turynie, nad wybuchowym materiałem nitrocelulozy, wynalazł w roku 1847 silnie wybuchowy specyfik, który początkowo nazwał pirogliceryną.
Uzyskał ją w procesie powolnego wkraplania gliceryny do mieszaniny stężonych kwasów: siarkowego i azotowego, zmieszanych w stosunku objętościowym 3:5 (wagowym 1:2), czyli tzw. mieszaniną nitrującą.
Sobrero nie wykorzystał w skali technicznej swego odkrycia, mało tego: energicznie ostrzegał przed jej użyciem w swoich prywatnych listach i artykułach, zaznaczając, iż jest ona niezwykle niebezpieczna i niemożliwa do bezpiecznego utrzymania.
Dopiero Alfred Nobel podjął produkcję nitrogliceryny na skalę półtechniczną. Zapotrzebowanie na "olej wybuchowy" - nitroglicerynę - w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia wzrastało z tak zawrotną szybkością, że budowano całe fabryki do jej produkcji.