Pierwowzór kinematografu (zoopraxiscope) - lampa rzutująca serię obrazów na ekran.
Pierwsze próby stworzenia ruchomych obrazów podejmowano w pierwszej połowie XIX wieku, na długo przed powstaniem kinematografii.
Odbywało się to początkowo według następującej zasady: wykonywano szybko, jedna po drugiej, fotografie danej sceny, a następnie oglądano je w takim samym tempie.
Dawało to złudzenie ruchomego obrazu.
W końcu lat siedemdziesiątych angielski fotografik, Eadweard Muybridge poproszony o zbadanie czy koń w kłusie ma w jakieś fazie swego ruchu wszystkie nogi w powietrzu, zrobił to, używając aż 36 aparatów fotograficznych do zrobienia następujących po sobie zdjęć migawkowych zwierzęcia.
W roku 1880 Muybridge skonstruował zoopraksiskop, w którym wykorzystał efekt stroboskopowy, gdzie seria szybkich błysków sprawia, że oko człowieka rejestruje ruch jako oddzielne, statyczne klatki. Po odwróceniu procesu powstało urządzenie rzutujące serię obrazów na ekran, co sprawiało wrażenie ruchu. Fotografie postaci w kolejnych stadiach ruchu, umieszczone były na szklanym dysku o średnicy 16 cali. Gdy dysk szybko się obracał, postać na ekranie zaczynała się poruszać.
Dopiero 14 lat później, w 1894 roku w Paryżu, Thomas Alva Edison zaprezentował kinetoskop, a jeszcze rok później - 13 lutego 1895 roku, bracia Lumiére zgłosili do opatentowania kinematograf, czyli urządzenie będące połączeniem kamery i projektora filmowego
Zobacz zasadę działania zoopraksiskopu:
