Miękka tkanina z okrywą runową czy inaczej włosową - plusz (z francuskiego: peluche).
Po raz pierwszy ten materiał został uzyskany na Półwyspie Indyjskim.
W Europie, plusz pojawił się w XII wieku we Francji.
Od tego czasu plusz stawał się coraz bardziej ceniony ze względu na swoją miękkość i delikatność. Między innymi te właśnie cechy sprawiły, że zaskarbił sobie wielu sympatyków, także wśród najmłodszych - pewnie ze względu na przytulanki i maskotki, które wykonywane są z tego właśnie materiału.
Do produkcji pluszu można wykorzystać różne techniki tkackie. Niezależnie jednak od techniki, w której został wykonany, każdy plusz w procesie wykończenia poddawany jest strzyżeniu. Celem tego zabiegu jest wyrównanie okrywy.
Ta przewiewna i odporna na ścieranie tkanina, znalazła wiele zastosowań. Wykonuje się z niej różnego rodzaju kapy, narzuty, zasłony, czy obicia do kanap, krzeseł czy puf.
Ciekawą właściwością pluszu jest jego duża przewiewność.
Używany jest również do termoizolacji, tłumienia dźwięków, oraz redukcji pogłosu. Te jego cechy sprawiają, że idealnie sprawdzi się w kinie, teatrze, sali koncertowej czy sali konferencyjnej – we wszelkich obiektach użyteczności publicznej.
W szczególności, że ten dobrze zaimpregnowany materiał jest trudnopalny.
Do pluszów należą również:
aksamit - plusz z bardzo krótką okrywą, poniżej 3 milimetrów.; welur - plusz osnowowy, gdzie okrywa runowa tworzona jest z osnowy; welwet - plusz wątkowy, w którym okrywa runowa tworzona jest z wątku.