Szkło organiczne, potocznie plexiglas, pleksi, metapleks, żargonowo pleksa.
To przezroczyste tworzywo sztuczne, którego głównym składnikiem jest poli(metakrylan metylu) (PMMA, od ang. poly(methyl methacrylate)).
Historia plexiglasu sięga lat 30-tych XX wieku.
Prawie w tym samym czasie i niezależnie od siebie, szkło akrylowe odkryli: Rowland Hill i John Crawford (w roku 1932), oraz Otto Röhm w roku 1933.
Brytyjscy chemicy, którzy pracowali wówczas dla przedsiębiorstwa Imperial Chemical Industries, swój produkt zarejestrowali pod nazwą Perspex, natomiast niemiecki chemik i przedsiębiorca Otto Röhm, nadał swojemu wynalazkowi nazwę Plexiglas. 
To tworzywo sztuczne, składające się z polimetakrylanu metylu (w skrócie PMMA), wyróżnia wysoki stopień przezroczystości, podwyższona odporność na uderzenia i pęknięcia, oraz łatwość obróbki.
W dodatku jest o połowę lżejsze od tradycyjnego szkła i aż 17 razy od niego mocniejsze.
Z tego względu, od końca lat 30-tych XX wieku, szkło akrylowe było szeroko stosowane, m.in. podczas różnego rodzaju działań wojennych i około wojennych. Już wtedy używano go m.in. w samolotach i łodziach podwodnych.
Ten rodzaj materiału zachowuje bardzo dobry wygląd przez wiele lat - nie odbarwia się i nie matowieje pod wpływem słońca.
Plexi, w przeciwieństwie do poliwęglanu jest palne. Oznacza to, że nawet po wyeliminowaniu źródła ognia tworzywo będzie się nadal palić - w trakcie spalania powstaje niewielka ilość dymu.
Wadą jest również fakt, że powyżej 115° Celsjusza staje się miękkie i ulega deformacji.
Tworzywo jest nieco mniej odporne na wysoką temperaturę – można go z powodzeniem używać do 80°C, jednak już 115°C jest jego temperaturą mięknięcia.
Kształtki i płyty ze szkła akrylowego można otrzymywać na dwa sposoby:
z gotowego granulatu polimerowego w wyniku obróbki termoplastycznej (na przykład wtrysku);
przez wytłaczanie (profile).