Żywica sumaka lakowego (Toxicodendron vernicifluum, dawniej Rhus vernicifera).
Po nacięciu kory tego drzewa rosnącego w Azji Wschodniej - w Japonii i Chinach - żywica wypływa z drzewa w postaci szarej emulsji, która ciemnieje na powietrzu, a po usunięciu wody - twardnieje.
Po wyschnięciu, laka staje się twarda i odporna na działanie wody, alkoholu, rozpuszczalników organicznych, a nawet kwasów i zasad.
Już w V wieku p.n.e. w Chinach (w Japonii od III wieku n.e.) wytwarzano różne przedmioty z laki. Najczęściej powstawały poprzez przesycanie wielu cienkich warstw papieru i tkanin żywicznym sokiem. Wymagało to przede wszystkim czasu i było bardzo pracochłonne - trzeba było nałożyć wiele (nawet do kilkuset) warstw laki, z których każdą po wyschnięciu polerowano.
Z tego względu, ten pierwszy na świecie kompozyt był używany głównie przy wyrobach elementów uzbrojenia (zbroi, tarcz, łuków itp.).
Po nałożeniu i przeszlifowaniu wielu warstw barwionej i bezbarwnej żywicy powierzchnie były bardzo gładkie, o lustrzanym połysku.
Gorsze gatunki laki stosowano czasem - analogicznie do dzisiejszych laminatów - do wzmacniania budowli i konstrukcji drewnianych, np. kadłubów łodzi, oraz do wyrobu przedmiotów ozdobnych, mebli, czy przedmiotów użytkowych.
Były wówczas barwione i rzeźbione, złocone i srebrzone, ozdabiane wtopionymi opiłkami metalu, aplikacjami i rysunkami z orientalnymi motywami fauny, flory i krajobrazu.
Pierwsze tego typu wyroby zostały sprowadzone do Europy w XVI wieku przez portugalskich jezuitów i od razu zyskały uznanie wśród bogatej klienteli, dlatego szybko podjęto próby poznania sekretów produkcji laki.
W tym celu poszczególne komponenty przemycane były statkami do Europy.
Sprowadzanie egzotycznej żywicy nie było jednak możliwe, gdyż podczas długotrwałej podróży zachodziły procesy uniemożliwiające jej wykorzystanie. Dlatego zaczęto opracowywać nowe receptury, a na ich podstawie sporządzać lakiery, których głównymi składnikami były produkty dostępne w Europie.
Już na początku XVIII wieku we Włoszech, Francji, Anglii, Holandii i Portugalii rozwinęła się produkcja imitacji laki, natomiast około połowy XVIII wieku wynaleziono we Francji werniks, zwany vernis martin, przypominający lakę.