Obronna część uzbrojenia - od fr.: targe; używana podczas walki i trzymana w dłoni.
Niektóre tarcze były przymocowywane do nadgarstka albo przedramienia. Najstarsza forma tarczy służyła głownie do przechwytywania ataków bronią ręczną - np. miecza, topora czy maczugi, czy pocisków - strzały, kamienie z procy itp.
W zależności od czasu i miejsca, konstrukcje tarcz były bardzo zróżnicowane. Czasami były wykonane z metalu, choć konstrukcje z drewna lub skór zwierzęcych były znacznie bardziej powszechne, używano trzciny lub wikliny, a nawet skorup żółwi.
Tarcze wykonane wyłącznie z metalu są ogólnie uważane za ceremonialne, a nie praktyczne, na przykład widoczna na ilustracji powyżej tarcza z Battersea, z epoki żelaza.
Różne były kształty i rozmiary tarcz.
Wielkie tarcze germańskie, drewniane lub plecione z wikliny, były najczęściej czworokątne i pokryte skórą. Europejscy wojownicy piesi stosowali zazwyczaj tarcze okrągłe, z kolei jeźdźcy używali raczej tarcz dłuższych, owalnych, później migdałowatych, lepiej chroniących sylwetkę konnego wojownika.
Tarcze skandynawskie z początków naszej ery i wczesnośredniowieczne tarcze wikingów były zazwyczaj okrągłe, wykonane z kilku desek różnego rodzaju drewna, najczęściej wzmacniane drobnymi okuciami, niekiedy z okutym rantem.
Tarcze słowiańskie z tego okresu, zwane szczytami, często używane przez jeźdźców, dlatego były wydłużone pionowo, o kształcie owalu.
Wytwórców tarcz w średniowiecznej Polsce nazywano - od nazwy tarczy - szczytnikami.
Tarcz używano co najmniej od okresu brązu, w starożytności i w średniowieczu - od XVI wieku, po wprowadzeniu broni palnej przez piechotę i jazdę, tarcze straciły na znaczeniu.
Współcześnie tarcze robione są z tworzyw sztucznych i stosowane np. przez policję, w specjalnych sytuacjach.