Gładkolufowa broń palna odprzodowa, strzelająca pociskami ołowianymi w kształcie kuli.
Pojawił się w XVI wieku początkowo we Włoszech i Hiszpanii. Pierwsza wzmianka o użyciu muszkietów pochodzi z roku 1512 z Rawenny we Włoszech. W roku 1567 wojska hiszpańskie zostały zaopatrzone w muszkiety.
Początkowo muszkiety były wyposażone w zamek lontowy, zastąpiony później przez zamek skałkowy.
Ze względu na ciężar broni, podczas strzału długą lufę opierano o specjalną podpórkę - forkiet.
Celność była kiepska, na dokładkę dobrze wyszkolony żołnierz był w stanie oddać strzał mniej więcej co 20 sekund i nie oczekiwano, że uda się trafić przeciwnika z odległości większej niż 60 metrów, chociaż maksymalna donośność wynosiła około 300 metrów.
Ale za to muszkiet strzelał kulami dwukrotnie większymi niż rusznica (od 13 do 25 milimetrów), i swobodnie przebijał wszystkie używane wówczas pancerze - dlatego muszkietów używano głównie do szybkiego, niecelowanego strzelania salwami.
Żołnierze, których główną bronią był muszkiet, nosili nazwę muszkieterów.
Początkowo pociski i proch do muszkietów były przenoszone osobno - zobacz ilustrację obok.
Później pojawiły się tzw. patrony, zawierające zarówno kulę jak i proch - przed załadowaniem przegryzano je, a następnie podsypywano niewielką ilość prochu na panewkę, zaś resztę do lufy.
Jako pierwszy w Europie, patrony wprowadził Stefan Batory w piechocie polskiej.
Muszkiety były stosowane w armiach europejskich do końca drugiej dekady XIX wieku, zaś w USA używano ich jeszcze podczas wojny secesyjnej.
Zostały wyparte z uzbrojenia przez muszkiety gwintowane i wreszcie karabiny na amunicję zespoloną.
Istniała też wersja myśliwska i sportowa tej broni.
W Polsce podobna broń w XVIII i początkach XIX wieku z zamkiem skałkowym nazywana była karabinem.