Największym miastem starożytności i zarazem stolicą Mezopotamii był Babilon.
Nazywano go: miejscem niebios i ziemi, siedzibą życia. Znajdowały się w nim wspaniałe ogrody Semiramidy, imponująca brama Isztar i pałac Nabuchodonozora.
Wszystko to było otoczone murem, a w zasadzie aż trzema murami - obwód zewnętrzny pierwszego muru wynosił około 18 kilometrów.
Miasto było położone na wielkiej równinie na planie kwadratu i podzielone na dwie części przez rzekę Eufrat.
Wewnątrz miasta, było dużo domów nawet trzy i czteropiętrowych, usytuowanych wzdłuż biegnących prosto wzdłuż, lub w poprzek rzeki wytyczonych ulic.
Nie bez powodu Filon z Bizancjum umieścił mury otaczające Babilon na liście dziwów świata starożytnego. Były to trzy potężne budowle, które uchodziły za perfekcyjne umocnienia - nie do zdobycia podczas jakiegokolwiek oblężenia.
Zewnętrzny mur miał szerokość aż 8 metrów, i zbudowany był z palonej cegły, oraz kamienia spojonego asfaltem.
W równych odstępach wybudowano w nim obronne wieże, z których można było skutecznie razić przeciwnika.
Umocnienia te oblewały wody kanału zasilanego wodą z Eufratu, stanowiącego w gruncie rzeczy trudną do sforsowania fosę.
Drugi mur - zbudowany wewnątrz pierwszego w odległości około 20 metrów (zwany Nimidenlil) miał szerokość blisko 4 metrów.
Trzeci, wewnętrzny mur (Imgurenlil) był szeroki na 6,5 metra.
W środku miasta (z jednej strony rzeki) stał pałac królewski w obrębie wielkiego i silnego muru obwodowego, w drugiej części była Świątynia Zeusa Belosa - tzn. Marduka, ze spiżowymi bramami.
W środku miejsca Świątynnego wybudowana była masywna wieża, a na tej wieży stała jeszcze jedna wieża, na drugiej znowu trzecia i tak dalej aż do ośmiu wież.
Po śmierci Aleksandra Wielkiego (323 p.n.e.) miasto zaczęło podupadać. Jego kres dokonał się w III wieku n.e.
Obecnie Babilon znajduje się w granicach administracyjnych Iraku.
