Kto raz chociaż musiał siedzieć w zadymionym pomieszczeniu, ten z pewnością doceni komin.
Jest to inaczej droga przenoszenia spalin (w przypadku komina spalinowego), oraz droga przenoszenia zużytego powietrza (w przypadku komina wentylacyjnego).
Nazwa komin wywodzi się z języka włoskiego (ciminiera), podobnie jak nazwa kominiarz.
Jest to jeden z najstarszych wynalazków - towarzyszy człowiekowi nieprzerwanie od ponad czterech tysięcy lat. Początkowo, żeby pozbyć się z pomieszczenia dymu z ogniska, wystarczało wybić otwór w dachu bezpośrednio nad paleniskiem. Jako, że budynki były z reguły niskie, to ludziom wystarczało to w zupełności. Często ten sam otwór służył ludziom do wchodzenia do środka budynku.
Warto tutaj wspomnieć, że chaty bez kominów, tzw. kurne, były na Polesiu jeszcze w okresie międzywojennym.
Pierwsze kominy budowano już na początku 2 tysiąclecia p.n.e. w Mezopotamii, i pomimo tego, że komin skutecznie odprowadzał spaliny, osuszał pomieszczenia i budowle, przez co podnosiła się ich trwałość, to przez długi czas nie mógł wywalczyć należnego sobie miejsca.
Powtórne "narodziny" komina datowane są na wiek IX. Ponoć już w 820 roku, mnisi benedyktyńscy z opactwa St. Gallen w Szwajcarii nad paleniskiem umieszczali glinianą rurę, dzięki której dym nie snuł się już po pomieszczeniu, tylko był odprowadzany bezpośrednio na zewnątrz.
W XI wieku, pojawiły się pierwsze kuchnie, a wiadomo, że najważniejszym miejscem w kuchni był piec, na którym przyrządzano posiłki. Wynalazek komina spowodował brak zadymienia w pomieszczeniu, lepszy cug, a więc większy ogień, czyli komin miał bezpośredni wpływ na zmianę warunków życia, oraz przyczynił się do wzrostu komfortu.
Zbudowanie komina świadczyło też o tym, że człowiek posiadł wystarczającą wiedzę na temat prądów i ciśnienia powietrza, usytuowania budynku, oraz wykorzystywania kierunku wiatrów.
Początkowo budowane kominy były bardzo szerokie - niejednokrotnie ich przekrój wewnętrzny przekraczał 1 metr kwadratowy - w sam raz dla świętego Mikołaja.
Już w wieku XIV zaczęto budować w Rosji pierwsze bardziej przydatne i ekonomiczniejsze kominy o małych przekrojach, tzw. kominy wąskie, określone w niektórych częściach Europy jako kominy ruskie.
Obecnie możemy wyróżnić dwa rodzaje kominów:
wolno stojące (budowane najczęściej z prefabrykowanych kształtek),
wbudowane (wewnątrz budynków, budowane z cegły ceramicznej pełnej lub szamotowej, często z wkładem ze stali szlachetnej).
Ciekawostka:
Najwyższy komin na świecie, o wysokości 419,7 metrów, posiada Elektrownia GRES-2 w Jekybastuz (miasto w Kazachstanie), natomiast w Polsce kominy osiągają 300 metrów wysokości.