Kataloński scholastyk, lekarz (1235 - 1311).
Znany też jako Arnau de Vilanova, był templariuszem i alchemikiem.
Studia skończył w Barcelonie, gdzie później wykładał filozofię i medycynę.
Osobisty lekarz króla Aragonii. Wykładał również i był rektorem na uczelniach w Montpellier i Paryżu - tam spotkał się z wrogością ze strony duchowieństwa (uważany był za czarnoksiężnika i sprzymierzeńca diabła), i został zmuszony do ucieczki, ostatecznie znajdując azyl na Sycylii.
Tuż przed śmiercią został wezwany do Awinionu przez chorego papieża Klemensa V. Zmarł podczas tej podróży na morzu, między Neapolem a Genuą.
Napisał księgi z zakresu m.in. higieny, dietetyki; jako jeden z pierwszych stosował chemię w medycynie, w praktyce lekarskiej używał również amuletów i talizmanów.
Napisał słynny "Brewiarz praktyki", który zajął wybitne miejsce wśród medycznych dzieł średniowiecza.
Na podstawie arabskiej receptury nauczył się destylować alkohol etylowy z wina (razem z przyprawami i ziołami) - tak powstały pierwsze likiery.
Uważał złoto za uniwersalny lek, leczący wszelkie schorzenia, w tym żołądkowe.
Odkrył lakmus i jako pierwszy opisał tlenek węgla.
Poszukiwał kamienia filozoficznego (łac. lapis philosophorum), o którym tak pisał: "Hic lapis exilis extat, pretio quoque vilis; Spernitur a stultis, amatur plus ab edoctis" - Tu wznosi się marny kamień, lichej też jest ceny; głupcom niepotrzebny - miłują go bardziej mędrcy.
