Narzędzie kuchenne, wykonane najczęściej ze stali nierdzewnej, plastiku i drewna bambusowego.
Taka trzepaczka służy do ubijania płynnych lub półpłynnych mas, w procesie przygotowywania dań.
Zanim ktoś wynalazł trzepaczkę mającą kształt podobny do dzisiejszej, ludzie w średniowiecznej Europie używali zwykle suchych gałązek (zazwyczaj jabłoni) połączonych w pęczek - takie drewno używane do ubijania masy, nadawało potrawie nawet pewien zapach. 
Przepis z XVIII wieku mówił: "Odetnij garść gałązek brzoskwini, które o tej porze roku są wypełnione sokiem. Obetnij końce, rozgnieć je i ubij nimi ciasto."
Różne wersje ubijaczki - narzędzia z długim uchwytem i serią cienkich metalowych drutów, istnieją od XVII wieku - wprowadzenie pierwszej takiej drucianej ubijaczki przypisują sobie kucharze francuscy. 
Współczesna ubijaczka została wynaleziona w połowie XIX wieku, ale szybko została zastąpiona przez mikser.
Nadal można ją jednak spotkać w naszych domach.
Specjaliści używają różnych ubijaczek, do różnych celów.
I tak: ubijaczka do sosu ma zazwyczaj szeroko rozstawione druty i nieco bardziej płaski kształt.
Z kolei ubijaczka do jajek ma średnio rozstawione druty, które ułatwiają szybkie i skuteczne ubijanie jajek na jednolitą masę, a ubijaczka do ciasta - ma gęściej rozmieszczone druty, które są grubsze i mocniejsze.
