Rozpowszechnianie programów radiowych za pomocą fal elektromagnetycznych.
W 1887 roku niemiecki fizyk Heinrich R. Hertz odkrył fale elektromagnetyczne, przewidziane teoretycznie w 1864 roku przez szkockiego fizyka Jamesa Clarka Maxwella.
W 1890 roku urządzenie do wykrywania tych fal (koherer) skonstruował francuski fizyk Eduard Branly; następnie udoskonalił je Brytyjczyk Oliver J. Lodge.
Łączność radiową po raz pierwszy uzyskał włoski fizyk i konstruktor Guglielmo Marconi w 1894 roku (na odległość 10 metrów!).
W wyniku eksperymentów i udoskonaleń powiększył w 1894 roku zasięg swej aparatury do 10 kilometrów. Niezależne, interesujące wyniki uzyskiwał w tej dziedzinie rosyjski fizyk Aleksander S. Popow, który w 1895 roku demonstrował w Petersburgu tzw. wykrywacz burz wyposażony w antenę, a w 1896 roku za pomocą skonstruowanej przez siebie aparatury nadawczo-odbiorczej nawiązał łączność na odległość 250 metrów.
W 1896 roku Marconi uzyskał patent brytyjski na swój wynalazek.
W marcu 1899 roku nawiązał łączność radiową poprzez kanał La Manche, następnie na odległość 150 kilometrów na morzu, a w grudniu 1901 roku poprzez Atlantyk.
Komunikat nadany w Wielkiej Brytanii i odebrany w Kanadzie składał się z trzech kropek, czyli litery S w alfabecie Morse'a. W 1902 roku zbudował detektor magnetyczny, wyparty w 1906 przez wprowadzone niezależnie przez kilku konstruktorów detektory krystaliczne.
W 1903 Duńczyk Valdemar Poulsen zbudował nadajnik łukowy i za jego pomocą dokonał pierwszej radiowej transmisji głosu ludzkiego.
Ważnym uzupełnieniem aparatury radiowej stały się lampy elektronowe - dioda wynaleziona w 1904 roku przez Anglika Johna A. Fleminga i trioda zbudowana w 1906 roku przez Amerykanina Lee de Foresta.
Początkowo radio wykorzystywano jako telegraf bez drutu. Do celów wojskowych zastosowano je po raz pierwszy na morzu podczas wojny rosyjsko-japońskiej (w latach 1904 - 1905).
Opinię publiczną w Wielkiej Brytanii przekonał do radia jego udział w ujęciu groźnego przestępcy Crippena w 1911 roku - podobnie jak to miało miejsce w przypadku telegrafu na kolei.
24 grudnia 1906 roku wyemitowano pierwszy program radiowy, na który składały się: piosenka, wiersz, solo na skrzypcach i krótkie przemówienie.
Pierwsza publiczna rozgłośnia radiowa rozpoczęła pracę w Pittsburghu (USA) w 1920 roku, w tym samym czasie pojawiły się w sprzedaży pierwsze wytwarzane fabrycznie odbiorniki radiowe. Stały program zaczęto emitować w USA i Francji w 1921 roku.
W Polsce stałe audycje radiowe (z Warszawy), rozpoczęto nadawać od marca 1926 roku. W roku 1990 zaczęło nadawać Radio Zet, pierwsze prywatne radio w Polsce.
Pierwsze radio tranzystorowe skonstruowała amerykańska firma Regency w 1954 roku. Było to możliwe dzięki zastosowaniu tranzystora. Przenośne radioodbiorniki na baterie stały się popularne w krajach zachodnich już pod koniec lat 50-tych.
W Polsce moda na nie zapanowała w połowie lat 60-tych.
Były chyba jeszcze bardziej popularne (a na pewno głośniejsze), jak dzisiaj są walkmany, czy odtwarzacze MP3.
Odbiornik radiowy strojony płynnie - 1913 - Alexanderson (USA),
Odbiornik radiowy heterodynowy - 1913 - Fessenden (USA).
Ciekawostka:
W roku 1897, sławny fizyk William Thomas Kelvin powiedział: "radio nie ma żadnej przyszłości".