Bateria alkaliczna to bateria jednorazowego użytku, bez możliwości ponownego ładowania.
Pierwsze ogólnie dostępne na rynku baterie, pojawiły się pod koniec XIX wieku.
W przeciągu kilkudziesięciu lat, dzięki ogniwom węglowo-cynkowym okazało się możliwe wyprodukowanie małych, zasilanych bateriami urządzeń, takich jak radia i latarki.
Zasada działania baterii polega na reakcji chemicznej, która zachodzi pomiędzy cynkiem a tlenkiem manganu, a jej nazwa bierze się od alkalicznych roztworów, stosowanych w charakterze elektrolitu.
Do roku 1959, baterie węglowo-cynkowe wciąż nie miały wystarczającej żywotności do bardziej zaawansowanych urządzeń, szybko się wyczerpywały, a co gorsze często wylewały, niszcząc niejednokrotnie całe urządzenie.
Dopiero Lewis Frederick Urry, kanadyjski chemik i wynalazca z "Everedy Battery Co" (obecnie Energizer), obmyślił swój prototyp baterii alkalicznej i przekonał wszystkich, że jest to najlepsze rozwiązanie.
Aby zaprezentować pomysł kierownictwu, Urry włożył swoją baterię do zabawkowego samochodu i ścigał się nim dookoła stołówki z podobnym samochodem z tradycyjnymi bateriami.
Okazało się, że nowe baterie napędzały samochodzik znacznie dłużej, a jednocześnie były przyjazne dla urządzeń, bo - w przeciwieństwie do cynkowych - nie wylewały.
Jego wkład w rozwój techniki został doceniony - od 1999 roku, prototyp wraz z pierwszą komercyjnie produkowaną baterią cylindryczną, znalazły się w Smithsonian Institution. Obie baterie są prezentowane w tym samym pokoju, co żarówka Edisona.
Współczesne baterie alkaliczne, dzięki technologicznym udoskonaleniom, mogą wytrzymać 40 razy dłużej, niż oryginalny prototyp.