Celsjusz Anders

Szwedzki fizyk i astronom (1701 - 1744).

Anders CelsjuszUrodził się w rodzinie uczonych.

Jego przodkowie zajmowali się astronomią, nic też dziwnego, że ich potomek poszedł w ich ślady, i w wieku 29 lat został profesorem astronomii na Uniwersytecie w Uppsali.

W wieku 33 lat, kiedy zwiedzał w Europie obserwatoria astronomiczne, został zaangażowany jako asystent kierownika wyprawy mającej na celu zbadanie, jak bardzo kształt Ziemi odbiega od idealnie kulistego.

Po powrocie z ekspedycji naukowej trwającej dwa lata (rok 1736-37) do kraju - już jako sławny człowiek - podjął starania, by wznieść w Szwecji pierwsze uniwersyteckie obserwatorium - starania zakończyły się sukcesem w 1740 roku.
Jako astronom nie wniósł jednak niczego szczególnego do nauki.

Sławę przyniósł mu opublikowany w roku 1742 w Kungliga Swenska Wetenskaps Academiens Handlingar (Kroniki Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk) artykuł, zatytułowany: Uwagi o dwóch stałych stopniach termometru. 
W ten sposób narodziła się skala Celsjusza, a uczony trafił do historii fizyki.
Celsius proponował wykorzystanie w pomiarach temperatury dwóch punktów - topnienia lodu oraz wrzenia wody - i podzielenia skali pomiędzy nimi na 100 stopni, przy czym początkowo punktowi topnienia miało odpowiadać 100 stopni, natomiast punktowi wrzenia - 0.

Celsjusz na znaczku
Proponował przy tym (mając na uwadze ciśnienie atmosferyczne), następującą procedurę:
1. Włóż cylinder AB termometru do topniejącego śniegu i zaznacz punkt C zamarzania wody.
2. Zaznacz punkt D wrzenia wody pod ciśnieniem około 755 mmHg.
3. Podziel odległość CD na 100 równych części, tak by zerowy stopień odpowiadał punktowi D, setny zaś - punktowi C.

Późniejszą zamianę skali na stosowaną do dzisiaj, zawdzięczamy prawdopodobnie szwedzkiemu przyrodnikowi Karolowi Linneusz.

Był także zdeklarowanym rzecznikiem wprowadzenia w Szwecji kalendarza gregoriańskiego. Niestety, nie doczekał dnia, kiedy w roku 1753 zabrano Szwedom 11 dni, by przejść z rachuby juliańskiej na gregoriańską.