Przenośne urządzenie mechaniczne, używane głównie przy budowach dróg, w kopalniach, itp.
Służy do kruszenia różnych materiałów - betonu, asfaltu, skał.
Jego budowa jest stosunkowo prosta - dzięki kanałom powietrznym i zaworom, metalowy tłok zamknięty w cylindrze może się swobodnie w nim poruszać, w górę i w dół.
Sprężone powietrze jest doprowadzane kolejno do przestrzeni za tłokiem, i przestrzeni przed tłokiem. Ruchy tłoka powodują bezpośrednie otwieranie lub zamykanie otworu wylotowego. Dopływ powietrza może być sterowany zaworem płytkowym.
Młot zasilany jest sprężonym powietrzem, dostarczanym elastycznymi przewodami ciśnieniowymi z kompresora. Kompresor (sprężarka) napędzana może być silnikiem Diesla, w mniejszych młotach końcówka tłoka jest poruszana przez silnik elektryczny.
Pierwszym urządzeniem wykorzystującym do pracy sprężone powietrze, był pneumatyczny kafar, skonstruowany w Anglii w roku 1846. Jego twórcami byli Soutter i Hammond.
W roku 1861 Germain Sommeiller zbudował potężne urządzenie służące do drążenia tuneli, w którym również do napędu użył sprężonego powietrza.
Za twórcę młota pneumatycznego takiego, jaki znamy dzisiaj, uchodzi włoski inżynier Ernesto Curti. Skonstruował go w 1900 roku.
Urządzenie szybko zrobiło karierę na placach budowy.
Z biegiem lat pierwowzór młota Curtiego udoskonalono, montując amortyzatory uchwytów zmniejszające wibracje, oraz osłony przeciwhałasowe.
Pomimo tych udoskonaleń, jest to bardzo głośne urządzenie - podczas jego pracy wytwarzany jest dźwięk o poziomie natężenia 130 dB.
Ponadto młot pneumatyczny może powodować zaburzenia w układzie nerwowym i mięśniowo-szkieletowym (np. zapalenie stawów) operatora.