Pierwszy wynalazek, który przekształcał energię elektryczną w energię mechaniczną.
Tzw. "lightning bells" składał się z dwóch metalowych dzwonków i zawieszonego pomiędzy nimi (na nieprzewodzącej nitce) wahadełka, w postaci metalowej kulki.
Został zbudowany około roku 1742. Jego twórcą był Andrew Gordon, profesor Natural Philosophy na Uniwersytecie w Erfurcie w Niemczech.
Zasada działania urządzenia, opierała się na oddziaływaniach między ładunkami jedno i różnoimiennymi. Jeden dzwonek - naładowany ujemnie, przez co elektrony zgromadzone na dzwonku odpychają elektrony zgromadzone na wahadełku, co powoduje ich "przechodzenie" na jego przeciwną część.
Jako, że ładunki na bliższych częściach wahadełka i drugiego dzwonka o ładunku dodatnim są teraz różnoimienne, to następuje przyciągnięcie wahadła do dzwonka, wyrównanie ładunku, odpychanie ładunków jednoimiennych i proces powtarza się.
Obserwowanym efektem jest szybki ruch wahadełka i uderzanie w dzwonki.
Pomysł Gordona został wykorzystany przez Benjamina Franklina, który zbudował urządzenie alarmowe, w którym jeden dzwonek był uziemiony, drugi z kolei podłączony do piorunochronu - układ ostrzegał o zbliżającej się burzy, znany był później jako "dzwonki Franklina".
