Gaz szlachetny, bierny chemicznie pierwiastek chemiczny o symbolu Ar, z łac. αργόν - nieaktywny.
Jest jednym ze składników powietrza, występuje w nim w ilości 0,93% objętości, i nie ma żadnego znaczenia biologicznego.
Jest otrzymywany przez destylację frakcjonowaną ciekłego powietrza.
Pierwszym, który co prawda nie odkrył argonu, ale zaobserwował, że podczas przepuszczania iskier elektrycznych przez gaz składający się z azotu i tlenu, w zbiorniku pozostaje około 1/135 początkowej objętości gazu, której to pozostałości nie był w stanie określić czym jest, był brytyjski chemik i fizyk Henry Cavendish...
Argon wyodrębnili i zidentyfikowali w 1894 roku: angielski fizyk, laureat nagrody Nobla z roku 1904 w dziedzinie fizyki, którą otrzymał za badania nad gęstością gazów i odkrycie argonu, John William Strutt - bardziej znany jako Lord Rayleigh, oraz laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w roku 1904 za odkrycie gazów szlachetnych w powietrzu, szkocki chemik sir William Ramsay.
Dokonali tego usuwając z powietrza tlen, azot, dwutlenek węgla i parę wodną.
30 listopada 1894 roku Lord Kelvin ogłosił oficjalnie odkrycie nowego składnika powietrza.
Skroplenie argonu (a także jego zestalenie) zostało dokonane po raz pierwszy przez polskiego fizyka i chemika, profesora UJ w Krakowie Karola Olszewskiego w 1895 roku, już po tragicznej śmierci swojego współpracownika Zygmunta Wróblewskiego.
Argon jest praktycznie niereaktywny, dlatego jest jednym z podstawowych gazów (obok dwutlenku węgla) stosowanych w spawaniu w atmosferze ochronnej.
Stosuje się go jako obojętny wypełniacz żarówek o dużej mocy, lamp jarzeniowych (zastosowany w neonach daje niebieskie światło) i elektronowych.
Poza tym, dzięki niższej od powietrza przewodności cieplnej, podobnie jak krypton, wykorzystywany jest do wypełniania szyb zespolonych w nowoczesnych oknach. Argonem są wypełniane dyski twarde komputerów, w celu zmniejszenia zużycia talerzy i głowic czytających.
Jony argonu Ar+ są wykorzystywane jako ośrodek czynny w laserze argonowym.