Polistyren (PS), to tworzywo sztuczne, konstrukcyjne, kruche ale wytrzymałe na zgniatanie.
Może występować pod różnymi postaciami: może być bezbarwne, słabo przezroczyste, lub barwione na dowolne, żywe kolory.
Jego zaletą jest niska temperatura mięknienia i mniejsza lepkość stopu, dzięki czemu łatwiej jest z niego otrzymywać w procesie formowania wtryskowego niewielkie przedmioty o złożonych kształtach.
Jest wykorzystywany do do produkcji sztucznej biżuterii, szczoteczek do zębów, pudełek do płyt CD, elementów zabawek, oraz manekinów sklepowych.
Polistyren ma długą historię rozwoju, i jak to często już bywało w przypadku różnych wynalazków - został odkryty zupełnie przypadkowo. Dokonał tego w roku 1839 podczas swoich badań, pewien berliński aptekarz Eduard Simon, wyizolowując substancję z naturalnej żywicy - oddestylował z rośliny z rodziny skalnicowców bezbarwną ciecz, którą nazwał styrolem. Zauważył, że ciecz po kilku dniach gęstniała i twardniała. Uznał (dziś wiemy, że błędnie), że zachodzi tam proces utleniania.
Dopiero w roku 1866 Berthelot prawidłowo określił, że procesem odpowiedzialnym za powstawanie substancji stałej jest polimeryzacja.
W roku 1922 niemiecki chemik Hermann Staudinger uświadomił sobie fakt odkrycia tworzywa sztucznego przez Simona. Opublikował wówczas swoje teorie na temat polimerów, oparte się na stwierdzeniu, że naturalne gumy zbudowane są z długich, powtarzających się łańcuchów monomerów, które nadają im elastyczność.
W swoich badaniach Staudinger poszedł dalej, stwierdził, że materiały wyprodukowane dzięki termicznym przemianom styrenu będą miały właściwości podobne do gumy. Za swoje osiągnięcia otrzymał w roku 1953 nagrodę Nobla.
W roku 1930 naukowcy z firmy Badische Anilin & Soda-Fabrik (BASF) opracowali metodę przemysłowej produkcji polistyrenu.
W następnych latach, niemiecka kompania IG Farben rozpoczęła jego przemysłową produkcję.
Dzisiaj najbardziej masowym zastosowaniem polistyrenu jest produkcja jego formy spienionej, nazywanej styropianem.