Pierwsza praktycznie zastosowana (w kamerze telewizyjnej) lampa analizująca.
Ikonoskop (z greckiego: eikṓn - obraz, skopéō - patrzę), służył do przetwarzania obrazu optycznego na szereg impulsów elektrycznych odpowiadających poszczególnym punktom obrazu.
Głównymi elementami tej lampy jest bańka próżniowa, w której znajduje się światłoczuła mozaika (np. z miki) pokryta z jednej strony miniaturowymi, wzajemnie odizolowanymi elementami (komórkami) materiału fotoemisyjnego, a z drugiej warstwą przewodzącą (np. ze srebra) stanowiącą elektrodę sygnałową, oraz działo elektronowe, które ustawione jest pod pewnym kątem w stosunku do powierzchni mozaiki.
W lampie tej, obraz optyczny jest rzutowany na mozaikę i pod wpływem padających z działa elektronów, następuje rozładowanie mikrokondensatorów (utworzonych przez komórki materiału fotoemisyjnego), co powoduje przepływ impulsów prądowych.
Impulsy te są następnie przetwarzane w lampie obrazowej z powrotem na obraz optyczny.
Pierwszy w pełni udany przetwornik do kamer telewizji elektronicznej, został opracowany około 1930 roku przez amerykańskiego radiotechnika i elektronika rosyjskiego pochodzenia, Władimira Koźmicza Zworykin.
Wynalazek ten wyparł stosowane wcześniej systemy telewizji mechanicznej i zapoczątkował erę telewizji programowej.