Telegraficzny aparat piszący (drukujący), sterowany na odległość impulsami elektrycznymi.
Próby budowy takich urządzeń podejmowano już w latach czterdziestych XIX wieku.
Pierwszy praktyczny aparat tego rodzaju (tzw. juz) skonstruował amerykański fizyk i wynalazca pochodzenia brytyjskiego, David E. Hughes dopiero w 1855 roku.
Aparat ten znalazł natychmiast zastosowanie w USA, a w 1861 roku w Europie (Francja).
Wynaleziony przez Jeana Baudota wielokrotny telegraficzny aparat drukujący (tzw. bodot) zastosowano w 1877 roku na linii Paryż-Bordeaux.
Z czasem powstawały coraz to inne, ciekawe rozwiązania aparatów szybkopiszących, m.in. Ch. Wheatstone'a (1875 rok), Siemensa (1912 rok).
Początków dalekopisu należy szukać w próbach skonstruowania telegrafu do prywatnego użytku, podejmowanych przez E. Graya (1871 rok), B. Hoffmana (1894 rok). Pierwszy dalekopis wprowadzono do użytku w USA w 1910 roku - twórcami jego byli Ch. Krum i H. Krum. W ciągu następnych lat Krumowie wciąż poprawiali niezawodność swoich systemów. Do roku 1914 dalekopisów używano w redakcji Associated Press do dostarczania kopii gazety do oddziałów redakcyjnych rozsianych po całych Stanach Zjednoczonych, a na początku lat 1920-tych stosowano je praktycznie wszędzie na całym świecie.
W 1914 roku powstał w USA udoskonalony dalekopis oparty na pomyśle E. Kleinschmidta. Około 1920 roku pojawiły się rozmaite dalekopisy o współczesnej konstrukcji, m.in. firma Siemens & Halske skonstruowała własny dalekopis, przekształcając odpowiednio szybkobieżny aparat telegraficzny Siemensa. Urządzenie było wyposażone w klawiaturę w stylu maszyny do pisania do wprowadzania wysyłanych wiadomości, oraz w rolkę papieru do drukowania odbieranych wiadomości.
W Polsce, w latach 1935 - 1939 opracowano własny model dalekopisu w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych, nie rozpoczęto jednak jego produkcji.