Broń w postaci ładunku materiału wybuchowego w specjalnej obudowie z zapalnikiem.
Pierwsze wiadomości o chińskich bombach napełnionych prochem czarnym, dotyczą obrony Kajfengu przed Mongołami w 1232 roku.
Podobno opuszczano je na łańcuchu z murów, aby wybuchły wśród oblegających. Później bombą nazywano kulisty pocisk artyleryjski, wypełniony prochem i wystrzeliwany z moździerzy.
W odróżnieniu od pierwszych pocisków artyleryjskich, które były po prostu kulami kamiennymi (a później żelaznymi) i raziły cele tylko siłą swego uderzenia, działanie bomb polegało na rażeniu odłamkami swej żelaznej skorupy (a niekiedy również dodatkowo małych kulek wmieszanych w proch) w wyniku eksplozji prochu, już po jej upadku.
Czas wybuchu bomby regulowała długość lontu. Skorupę tak konstruowano, aby upadała lontem ku górze (dzięki grubszej, a więc cięższej ściance po przeciwnej stronie), by uniknąć zgaszenia lontu podczas uderzenia pocisku w cel.
Wynalazek tego pocisku przypisuje się Włochom lub Turkom (XV wiek), ale pewne wiadomości dotyczą stosowania bomb artyleryjskich przez Niemców w XVI wieku.
Od XVII wieku bombami nazywano również czasem ciężkie bomby artyleryjskie.
Obecnie bombą nazywa się potocznie przede wszystkim bomby lotnicze, zastosowane po raz pierwszy w 1912 roku w Trypolitanii podczas wojny włosko-tureckiej. Wcześniejszej, nieudanej próby nalotu bombowego na Wenecję przy użyciu balonów bez załogi, dokonali Austriacy w 1849 roku.
Nowoczesne lotnictwo wojskowe używa bomb rozmaitych typów i ciężaru, burzących, zapalających itp.
W 1945 roku po raz pierwszy użyto bomby atomowej, a w 1952 roku bomby wodorowej (jądrowej).
W wojnie morskiej używało się również bomb głębinowych do zwalczania okrętów podwodnych. W marcu 1916, po raz pierwszy, przy użyciu takiej bomby głębinowej, zatopiono niemiecki statek U-68 u wybrzeży Irlandii.
Zobacz film o największej bombie świata: