Krótkofalówka (transceiver, walkie-talkie), czyli uproszczona radiostacja nadawczo-odbiorcza.
Urządzenie przesyła (na niewielkie odległości) informacje głosowe drogą radiową w paśmie fal krótkich i pełni rolę mobilnego telefonu zasilanego baterią.
Do przekazywania informacji drogą radiową potrzebne są następujące elementy: nadajnik i odbiornik radiowy oraz antena nadawcza i odbiorcza.
Jej wynalazcą był amerykański inżynier Al Gross, który pierwszą krótkofalówkę zbudował i opatentował w 1938 roku. Przeprowadzana przy jej pomocy rozmowa może być tylko jednokierunkowa - odbiorca nie może mówić podczas przesyłania wiadomości przez nadawcę, stąd: "odbiór" to najprawdopodobniej najczęściej używane słowo w rozmowie z użyciem krótkofalówki. W dodatku urządzenie nie nadaje się do przekazywania osobistych informacji, bo odbiór nie jest adresowany - rozmów może słuchać każdy, kto tylko jest w zasięgu nadawcy.
Podczas II wojny światowej Gross opracował wojskową wersję krótkofalówki, która służyła jako system komunikacji ziemia-powietrze.
Tradycyjna krótkofalówka posiada antenę i wygląda nieco jak telefon komórkowy. Zresztą, współczesny telefon komórkowy to zminiaturyzowany cyfrowy radiotelefon, tyle, że pracujący ze stacjami bazowymi i posiadający przez to większy zasięg od radiotelefonów pracujących bezpośrednio pomiędzy sobą.
Ale właśnie ten fakt decyduje o przewadze radiotelefonu, który pracuje bez infrastruktury sieci i przez to jest niezależny. Dlatego krótkofalówek używają służby profesjonalne, jest to także jedyny środek łączności podczas wojny, oraz w innych sytuacjach, np. podczas klęsk żywiołowych, kiedy stacje retransmisyjne (np. GSM) są zniszczone.
Trzeba jednak pamiętać też i o tym, że w złych warunkach (praca pomiędzy zabudowaniami) bez widoczności optycznej anten, radiotelefon ma niestety nawet kilkunastokrotnie obniżony zasięg.