Polski profesor, logik i matematyk (1878 - 1956).
W roku 1919 piastował urząd ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego, w rządzie Ignacego Paderewskiego.
Profesor uniwersytetów we Lwowie i Warszawie (uczestniczył w nauczaniu podziemnym). Po wojnie wyemigrował do Belgii, po czym ostatecznie osiadł w Dublinie, gdzie od roku 1949 zostaje profesorem filozofii i logiki na Irlandzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Dublinie (doktorat honoris causa).
Jeden z twórców polskiej szkoły matematycznej (szkoła lwowsko-warszawska).
Jego praca: "O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa", zapoczątkowała rozwój logiki matematycznej w Polsce.
Położył podwaliny pod współczesną informatykę - był twórcą "notacji polskiej" - rok 1920 - wspólnie z Alfredem Tarskim i Stefanem Banachem opracowują podstawy odwrotnej notacji, sposobu zapisu wyrażeń arytmetycznych szeroko stosowanego w informatyce do dnia dzisiejszego.
Autor logiki trójwartościowej, pierwszego nieklasycznego rachunku logicznego, na bazie którego powstały m.in. logika modalna, logika probabilistyczna i logika rozmyta.
Prowadził badania nad historią logiki.