Butla, zazwyczaj szklana, o grubych ściankach, przeznaczona do napojów gazowanych.
Jest wyposażony w zawór zamykający, po którego otwarciu ciśnienie gazu znajdującego się wewnątrz butli, wypycha płyn na zewnątrz.
Około roku 1777 chemik angielski Joseph Priestley wymyślił, jak poprawić smak wody pitnej.
Nasycił ją dwutlenkiem węgla otrzymanym z kwasu i sody - stąd pewnie nazwa: woda sodowa.
Na początku XIX wieku we Francji opracowano syfon przeznaczony właśnie do przechowywania wody sodowej. Początkowo woda była sprzedawana w jednorazowych, charakterystycznych butlach, które po opróżnieniu wymieniało się na pełne, ponieważ te pierwsze syfony wymagały napełniania w specjalistycznym punkcie.
Z czasem pojawiły się również autosyfony, które pozwalały na sporządzenie wody sodowej w zaciszu własnego domu. Do prawidłowego działania wymagały specjalnych nabojów wypełnionych dwutlenkiem węgla CO2, który nasycał wodę gazem.
Ze względu na to, że w autosyfonie zachodził proces saturacji (nasycania wody gazem), można go uważać za miniaturowy saturator.
Niestety przez długi czas problemem były naboje, które po kupnie często okazywały się puste, lub napełnione jedynie częściowo.
Największą popularność syfony zdobyły tuż przed II wojną światową.
Obecnie ich popularność znów zaczyna wzrastać.
Ciekawostka:
Ten dziwnie wyglądający podwójny syfon (na środku ilustracji) był używany od lat osiemdziesiątych XIX wieku do przełomu wieków. Tego typu syfony prawie zawsze były pokryte wikliną lub drutem. Były dwie odmiany, jedna francuska, a druga angielska.