Krótka odprzodowa broń palna, przeznaczona głównie do samoobrony - tzw. "pistolet podróżny".
Była to typowa broń o niewielkiej donośności, używana w XVII i XVIII wieku.
Produkowano ją zazwyczaj z jedną lufą, choć spotykane były egzemplarze w wersjach o dwóch, trzech lub czterech lufach, najczęściej niegwintowanych.
Do jej odpalania stosowano zamek skałkowy lub kapiszonowy.
Część zamkowa krócicy była w praktyce rodzajem żelaznej skrzynki, zaś kurek i panewka z krzesiwem (lub kominek z kapiszonem) znajdowały się na wierzchu części zamkowej.
Krócica często miała języczek spustowy zatrzaskowy, tworzący po zamknięciu od spodu części zamkowej gładką powierzchnię (zobacz ilustrację poniżej).
Długość całkowita tej bogato dekorowanej krócicy widocznej na ilustracji poniżej wynosi 13,5 centymetra. Lufa (kaliber 12 milimetrów) miała długość zaledwie 4 centymetrów.
Masa tego mini pistoletu to 0,26 kilograma.
