Przyrząd służący do pomiaru objętości przepływającego gazu - rodzaj przepływomierza.
Jest zazwyczaj wyskalowany w metrach sześciennych.
Pierwsze urządzenie tego typu opatentował 9 grudnia 1815 roku brytyjski inżynier, wynalazca i przedsiębiorca Samuel Clegg, który wcześniej był pomocnikiem Williama Murdock'a, pioniera w dziedzinie oświetlenia gazowego.
W patencie zapisano, że: "jest to wskaźnik lub obrotowy miernik do pomiaru i rejestracji ilości gazu, który przechodzi przez rurę lub otwór, do ustalenia ilości zużytej przez określoną liczbę świateł lub palników"...
Te pierwsze gazomierze - przeznaczone przede wszystkim dla przemysłu - produkowali w Londynie Samuel i John Crosleyowie.
W miarę wzrostu popularności gazowego paliwa zaczęły pojawiać się pierwsze liczniki, które zliczały zużycie gazu w domach, u klientów indywidualnych.
Najstarsze gazomierze miały funkcje automatów wrzutowych - w których gaz płynął jedynie po uiszczeniu opłaty monetami lub żetonami. Żetony można było kupić w gazowniach, a odpowiednie nominały pozwalały na korzystanie z różnych ilości gazu.
W późniejszym okresie część gazowni wprowadziła specjalne bony. Ich zakup był równoznaczny z przedpłatą za pewną ilość gazu w określonej cenie.
Jeszcze później to rozwiązanie zostało zastąpione opłatą ryczałtową - płaconą co miesiąc z góry i wyrównywaną okresowo.
Obecnie stosuje się gazomierze komorowe (najczęściej miechowe), gazomierze skrzydełkowe - w których ruchomy element napędzany jest przez różnicę ciśnień gazu po obu jego stronach, oraz gazomierze zwężkowe (manometryczne), w których ilość gazu ustala się poprzez pomiar różnicy ciśnień po obu stronach zwężki umieszczonej w strumieniu przepływającego gazu.