Chemiczne substancje naturalne lub sztuczne, służące do wyprawiania skóry.
Łączą się one w sposób nieodwracalny z białkiem skóry zwierzęcej (kolagenem) i nadają jej elastyczność i odporność na czynniki fizykochemiczne: zamoczona skóra nie pęcznieje i nie ulega rozkładowi - staje się skórą wyprawioną.
Z kolei garbowanie skór stanowiło jedną z pierwszych umiejętności tzw. "homo sapiens", który wykorzystywał skóry zwierząt upolowanych, a następnie także zwierząt hodowlanych, do wytwarzania pierwszych okryć wierzchnich i obuwia.
Prawdopodobnie już ludy koczowniczo-łowieckie, stosowały prymitywne garbowanie tłuszczowe lub wędzenie w dymie (jeszcze dzisiaj praktykują te metody ludy prymitywne), do usuwania włosów stosowano popiół drzewny i wapno.
W neolicie poznano też garbujące właściwości wyciągów z liści i kory niektórych drzew - stało się tak prawdopodobnie podczas prób farbowania skóry różnymi wyciągami z roślin. Ten sposób (garbowanie roślinne) dominował do końca XIX wieku. Najskuteczniejsza okazała się kora dębowa lub galasy. Skórę moczono kolejno w różnych coraz bardziej stężonych roztworach przez kilka miesięcy.
Jeszcze dzisiaj garbowanie za pomocą garbników roślinnych jest stosowane przy produkcji podeszew do butów, dekoracji tapicerskich, elementów z wytłaczanej skóry.
Garbniki znane były również w starożytnym Egipcie, Asyrii, Babilonii, Fenicji, Chinach. Nieźle poznano sposoby garbowania skór w Mezopotamii, poznano tam również garbujące działanie ałunu. Jako jeden z pierwszych ośrodków garbowania skór w Europie, rozwinęła się w VIII wieku n.e. Cordoba - miasto w Hiszpanii.
Wysoki poziom garbarstwo osiągnęło w średniowieczu (głównie w krajach arabskich).
W XI i XII wieku nastąpił rozwój garbarstwa w Europie, zwłaszcza w krajach germańskich. To wtedy i w następnych wiekach wprowadzono wiele ulepszeń w procesie garbowania, używając tradycyjnych środków chemicznych.
Pierwsze manufaktury garbarskie powstały w Niemczech pod koniec XVII wieku. W końcu XVIII wieku we Francji zastosowano do garbowania stężone ekstrakty garbników roślinnych.
Przekształcenie się garbarstwa z rzemiosła w gałąź przemysłu, nastąpiło wraz z odkryciem w roku 1858 przez Niemca F. Knappa, garbujących właściwości soli chromu (garbowanie chromowe znacznie skróciło proces garbowania i zmniejszyło jego koszty), oraz wprowadzeniem w wieku XIX maszyn garbarskich (zamiast dotychczasowej ręcznej obróbki skór).
Poza chromem, do tzw. garbników mineralnych należą: związki cyrkonu, żelaza, koloidalnej siarki.
Postęp w wyprawianiu skór zaznaczył się, kiedy w roku 1911 E. Stiasny wytworzył w Austrii syntetyczną tkaninę, zapoczątkowując rodzinę syntanów, czyli syntetycznych garbników organicznych.
W XX wieku największymi producentami skór surowych (skóry po wstępnej obróbce, zakonserwowane) stały się: Argentyna, Brazylia, Urugwaj, Kolumbia, Australia i Nowa Zelandia.
Na ziemiach polskich szczególny rozkwit garbarstwa nastąpił w XIV-XVI wieku, a jego głównymi ośrodkami były: Kraków, Poznań i Gdańsk.
Samo określenie garbowanie i garbarz, powszechnie dziś używane, zapożyczone zostały z języka niemieckiego - gerbung, w okresie późnego średniowiecza.