Pierwiastek chemiczny, niemetal z grupy fluorowców, o symbolu F (z łac. fluorum od fluorytu).
To najaktywniejszy pierwiastek o największej elektroujemności, który tworzy związki z większością innych pierwiastków, nawet z gazami szlachetnymi: kryptonem, ksenonem i radonem. Właśnie ta aktywność sprawiała, że przez długi czas nie udawało się go wyodrębnić.
W przeciwieństwie do innych fluorowców, fluor łączy się wybuchowo z wodorem, tworząc fluorowodór bez dostępu światła i w niskiej temperaturze. W strumieniu gazowego fluoru palą się szkło, metale i woda, dlatego też nie można go wytwarzać ani przechowywać w naczyniach szklanych.
Próby otrzymania fluoru doprowadziły do śmierci kilku badaczy.
W roku 1886, francuski chemik i farmaceuta Henri Moissan otrzymał fluor przez elektrolizę fluorowodoru, za co w roku 1906 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.
Fluor w stanie wolnym występuje w postaci dwuatomowej cząsteczki F2. Jest żółtozielonym silnie trującym gazem o ostrym zapachu podobnym do chloru.
Polską nazwę - fluor, wprowadził Filip Walter.
Zarówno w skali przemysłowej, jak i laboratoryjnej, fluor otrzymuje się praktycznie wyłącznie poprzez elektrolizę ciekłej mieszaniny fluorowodoru i fluorku potasu.
Gazowego fluoru używa się przy produkcji monomerów, fluorowanych alkenów, z których otrzymuje się teflon i jego pochodne. Oprócz tego jest stosowany do produkcji halonów, które są stosowane jako ciecze chłodzące i hydrauliczne (np. freon).
Fluor jest niezbędny do budowy zębów. Zwiększa ich odporność na próchnicę i działanie kwasów, poprzez wzmocnienie szkliwa i wspomaganie jego mineralizacji.
Największe ilości tego pierwiastka znaleźć można w serze cheddar, rodzynkach, krakersach, maśle orzechowym, oraz daniach mięsnych typu tacos z kurczaka i wołowiny.