Farby akrylowe wynaleziono już w 1859 roku.
Jednak w sprzedaży (no i użyciu na szerszą skalę), pojawiły się dopiero w 1928 roku, kiedy to niemiecki chemik Otto Röhm odkrył żywicę syntetyczną.
Początkowo, pierwsze farby akrylowe były tylko w pastelowych odcieniach, bez możliwości absorbowania większej ilości koloru. Na dokładkę charakteryzowało je szybkie krzepnięcie, co nie wszystkim przypadło do gustu.
Najpierw pojawiły się na rynku w latach pięćdziesiątych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, a dopiero potem w Europie. Opracowano je z myślą, że posłużą do zabezpieczenia zewnętrznych ścian budynków nadmorskich, narażonych na stałą wysoką wilgotność powietrza i zasolenie. Jednak ich zalety i możliwość łatwego modyfikowania ich własności do różnych celów sprawiły, że rozpowszechniły się także jako farba do wnętrz, artystyczna i poligraficzna.
Polubiło je zwłaszcza spore grono malarzy abstrakcjonistów - nie trzeba było tracić czasu na wyschnięcie warstwy farby, jak to miało miejsce przy użyciu farb olejnych.
Od około 1950 roku, farby akrylowe zaczęto rozcieńczać terpentyną, oraz mieszać z farbami olejnymi.
Mniej więcej pięć lat później, miał miejsce kolejny zwrot w historii "akryli" - odkrycie rozpuszczalnych w wodzie farb akrylowych z trwałymi pigmentami. Ten rodzaj całkiem nowych farb akrylowych został wprowadzony na rynek z równie dobrym skutkiem, jak lakiery uwydatniające lśniące lub matowe wykończenia obrazów.
Dzisiejsze farby akrylowe, w porównaniu do olejnych są bardziej intensywne i trwałe, tzn. kolejne nakładane warstwy nie pękają. Ich substancja wiążąca, w odróżnieniu od farb olejnych, w których tą funkcję spełnia siemię lniane, zawiera polimeryczne emulsje ze sztucznej żywicy.
Można je nakładać - w zależności od konsystencji - pędzlem, wałkiem, szpatułką lub każdym innym (byle nie tłustym) narzędziem.